Zondag 21 September
21 september 2014
Zondag 21 September
Acht uur ging de wekker. We moesten op tijd in het stadje zijn want we kregen een cursus spoor zoeken van de dieren hier. We hebben ons in geschreven omdat er niet zo veel anders te doen was , en we wilde wel onder begeleiding iets ondernemen.( we waren allebei sceptisch ) hebben we dat gedaan.
Dus een maal in het stadje werden we voorgesteld aan een mevrouw en haar dochter, de vrouw gaf les op school, haar dochter werkte met haar man in het nationale park. We werden onder verdeeld over een paar auto,s en daar gingen we dan. Een maal op een plek in het bos gingen ze ieder op hun eigen gebied van alles vertellen. Erg interessant , alhoewel ik niet al die namen van die beesten ken.
Ze had allerlei poot afdrukken bij zig, en aan de hand daar van moesten we zelf afdrukken van beesten zoeken, en herkennen. Ik heb een beren afdruk gevonden, en een afgietsel van mogen maken. Daarna nog van alles verteld over het herkennen van poep van ieder dier " John wist niet hoe snel hij een stok moest vinden om in de poep te mogen roeren" altijd al een schijt jong geweest haha.
Dus heel interessant en onverwachts leuk voor ons allebei. Na ongeveer twee en een half uur gingen we weer terug naar het dorpje. Daar hebben we nog wat boodschappen gedaan, en om half twee gingen we weer terug richting Cranbrook.
Er is maar een weg van Cranbrook naar Waterton en terug, maar bij elkaar toch zo,n 450 A 500 kilometer . We raken behoorlijk over onze 2000 km. heen. We hebben nu ons camp op geslagen in yahk volgens John hebben we er nu ongeveer 2100 km. op zitten! En als we geen omwegen meer maken,en recht naar Vancouver gaan moeten we nog ongeveer 700 km. Het is maar goed dat het zo mooi is , en we er allebei geen hekel aan hebben om te sturen! Dus hebben we er nog steeds zin in.
Het enige min puntje is de eigenaar van de camping. We vinden het allebei zo,n eng mannetje,zo een die zo stiekem in z,n knuistjes zit te lagen als er een nieuw slachtoffer aan komt rijden. Ken je die films ??? Spoeky.
Nou mensen hopelijk tot morgen dan maar. Brrr.
